Karış Karış İtalya...

Foxy Bu aralar sağlıklı/mutlu köpek yetiştirme ve köpek eğitimi konularına kafayı taktım. Nasıl beslemeli, hangi ödül bisküvisini kullanmalı, nasıl eğitim vermeli, hangi numaraları öğretmeli, onunla kurduğum iletişim nasıl olmalı?  Bir önceki yazımı okuduysanız eğer evlat edindiğimiz köpeğimizin bize 5,5 aylıkken geldiğini, hayatında daha önce hiçbir insanla herhangi bir olumlu ilişkisinin olmadığını, bir köpek sürüsünde doğup büyüdüğünü biliyorsunuzdur. Foxy ismini verdiğimiz bu yavrunun otoyol kenarında kurtarıldıktan sonra yaşadığı bir haftalık geçici ev hariç evde yaşama deneyimi yoktu. Otoyol kenarındaki o toprak parçasında 5 ay boyunca ne yaşadıysa insanlardan kısmen nefret edip bolca korkuyordu. Foxy the cute puppy Onunla geçirdiğimiz ilk günler aslında benim için biraz hüzünlüydü. Dışarıda gezdiğimiz zamanlarda kendini göğüs tasmasının kontrolünden kurtarmaya, yüksek otların arasında yatarak izini kaybettirmeye ve kaçmaya çalışıyordu. Yanına yaklaşmaya çalıştı...

Foxy Çocukluğumdan beri hep bir köpekle aynı evi paylaşmak istedim. İsteğim gerçekleşmese bile her zaman sokağımızda yaşayan köpeklerimiz vardı, şanslıydım yani. Güzeldiler, akıllıydılar, uyumluydular. Okul değiştirdiğim için bunalıma girdiğimde, oturduğumuz muhitte hiç kimseyi tanımadığım zamanlarda, arkadaşlarımla küsüşüp yalnız kaldığımda yanımda hep onlar vardı ve ben hiç yalnız olduğumu hissetmedim; ama onlarla aynı evde de yaşayamadım. Onlar benim sokak arkadaşlarımdı; ama evime gelmeleri yasaktı. İlkokuldayken bisikletime atlar evime üç dakika uzaklıktaki parka giderdim. Cebimde her zaman bir kitap olurdu, bir de meyve suyu/dondurma parası. Eğer ben parktayken onlar da uyanıksa kendime en ucuzundan bir şey alır, hatta bazen kendimi es geçer, artan parayla onlara bir şeyler ısmarlardım. Onlar yedikçe ben dondurma yemiş olmaktan daha fazla zevk alırdım. Köpek korkusu olan ve beni korumak isteyen komşu yaşlı teyzelerim vardı, bazen beni sinirlendirirlerdi. Gözleri...