Karış Karış İtalya...

Bir süredir yalnız müzik dinlediğim vakitler, kalabalıkla dinlediğim zamanlardan daha iyi vakit geçiriyorum. Artık (demek istemiyorum ama) yaşlandığımdan mıdır nedir, yalnız müzik dinlediğim zamanlar müziğe daha bir kaptırıyorum kendimi. Böylece yanımda olan birilerinin söylediği cümleleri anlamadığımda 'efendim, efendim' deme zahmetinden kurtuluyor ve gitmek istediğim konserleri kaçırdığımda acımdan ölmüyorum. Yine de, Hugh Laurie'nin (nam-ı diğer Doktor House) İstanbul'da dün şanslı bir topluluğa konser verdiğini öğrendiğimde üzüldüm, bu adamı canlı dinlemeden gidersem gözlerim açık giderim. Yine de artık konsere gidenleri kıskanmaktan mıdır, yoksa özlediğimi farketmekten midir nedir, iki saattir şarkılarını baştan sona dinliyorum, dinliyorum, yatana kadar da dinlemeye devam etmeyi düşünüyorum.

Rüyalarım Ziyan Olmasın Aziz Nesin , tartışmasız en sevdiğim Türk yazardır. Hani herkesin bir başucu kitabı vardır ya, benim için bu, Aziz Nesin’in “Rüyalarım Ziyan Olmasın” isimli kitabıdır. Çocukken bu kitabı ilk okuduğumda, Aziz Nesin’in bu hikayeleri uyandıktan hemen sonra yazdığını düşünmüş ve sonrasında rüyalarımı ziyan etmek istemediğime karar verip, bir rüya defteri tutmaya başlayacak kadar etkilenmiştim.  Yıllar yıllar sonra, en yakın arkadaşıma hediye almak istediğim zaman, bu kitabı aramış, yeni basımının olmadığını söylediklerinde de yıkılmıştım. 

Fotoğraf: http://www.bbc.co.uk Manu Chao yeniden İstanbul’a geliyormuş... Zamanında benim de dahil olduğum bir nesli müziği ile neşelendirmiş,coşturmuş aynı anda hüzünlendirmeyi de başarmış olan  Manu Chao , 21 Haziran tarihinde La Ventura 2014 turnesi kapsamında Türkiye’ye konser vermeye geliyormuş. Bunu öğrendiğimde uzun zamandır şarkılarını dinlemediğimi farkettim, dinledikten sonra da yıllar geçse bile şarkılarının eskimediğini... Özlemişim gerçekten. İstanbul’da olmadığıma üzülmek için kallavi bir sebep, uff...

Telif hakkı : © 20th Century Fox Sartre’ın dediği gibi “Varoluş özden önce gelir” mi? Pi’nin yaşamı, insanın hayatta kalma mücadelesini ve yaşamaya devam etmek için insanın yapabileceklerinin sınırsızlığını metaforlarla anlatan bir film. Felsefi yönünün yanı sıra, görsel efektleri de verimli bir biçimde kullandığı için izlemek muazzam keyifli.

Sevgili günlük, Söze kusuruma bakmamanı isteyerek başlıyorum. Sevgili okuyucular, sevgili dinleyiciler ve sevgili izleyiciler cümlelerine o kadar alıştı ki bu bünye, kendimi her zaman olduğumdan daha bir sevgi dolu hissediyorum. Aynı zamanda sana sevgili diyerek üstünü örtmek istediğim bazı gerçekler var. Mesela sana içimi döküyorum ama bir ismin bile yok henüz. İsmi bırak zamir bile değilsin ama dediğim gibi, henüz. Sana alıştıkça (evet, pot kırdım, hala alışamadım) bir isim verip, kisiliğini belirleyip, seninle kavga bile edebilirim. O potansiyel bende fazlasıyla mevcut.